Ajo shpatull. Një gjë erotike e përmbytur në kohëzgjatje
Duart e saj të kokolepsura në gërshetat e papërfunduar flokësh të kuq
Kaq të dendur saqë, të krehur, ato e tërheqin, kokën poshtë
Një kofshë, dhe nën të shputa e një këmbe tjetër
Kur është e ulur, gjunjët e saj hapen
Dhe lëvizja e krahëve të saj tregon formën e një gjiri
Këtu padyshim. Në një shekull, një vit
A është zhdukur ajo tërësisht. Si ta arrij?
Dhe si ta arrijë në mantelin e saj të verdhë?
Ajo lyen qerpikët, duke zukatur një këngë
E treta shtrihet mbi shtrat, tymos një cigare
Dhe shikon nëpër një revistë mode
Këmisha e saj prej muslini
Tregon një rrumbullakësi të bardhë dhe thithka rozë
Kapela e piktorit varet në sheshpushim
Me fustanet e tyre. Atij i pëlqen të qëndrojë këtu, duke biseduar
Duke skicuar. Bashkësia jonë njerëzore e prekjes, e buzëve të zjarrta
Forma e ijeve, dhe biseda me një shpirt të pavdekshëm
Ajo rrjedh dhe tërhiqet.
NJË DALLGË, NJË SHKUMË PËSHPËRIME
DHE VETËM NJË KRIFË TË KUQE QË REGËTIN NË HUMNERË.
Pastelet e Edgar Degas nga Czeslaw Milosz
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
