Vetëm jeta ime do të vdesë për mua, në të vërtetë
Ndonjëherë
Vetëm bari e njeh shijen e tokës
Në të vërtetë, vetëm gjakut tim i mungon
Zemra ime kur ajo largohet
Ajri është i gjatë, ti je e gjatë
Trishtimi im është i gjatë
Vjen një kohë kur kuajt vdesin
Vjen një kohë kur makineritë vjetërohen
Vjen një kohë kur bie shi i ftohtë
Dhe çdo grua mbath kokën dhe veshjet e
tua
Vjen gjithashtu një zog i madh i bardh
Dhe e shtrin hënën në qiell
Këngë e trishtë dashurie nga Nichita
Stanescu
Duart e mia janë të dashuruara
Mjerisht, goja ime dashuron
Dhe unë shikoj, papritur jam i vetëdijshëm
Që gjërat janë kaq afër meje
Zor se mund të eci midis tyre
Pa vuajtur
Është një ndjenjë e ëmbël
I ecjes, i ëndërrimit
Dhe tani jam këtu, pa gjumë
Shoh qartësisht Zotat e fildishtë
I marr në duart e mia dhe
I shtyj, duke qeshur, në hënë
Lart tek shpatet e tyre të skulpturuara
Timoni i një anije antike, e stolisur
Dhe e tjerrur nga marinarët
Jupiteri është i verdhë, Hera
Hijet e magjishme të argjendit
E godas timonin me dorën time të majtë
dhe ajo lëviz
Është një vallëzim ndjenjash, dashuria
ime
Një perëndeshë ajri, ndërmjet ne të dyve
Dhe unë, lundrimi i shpirtit tim
I dallgëzuar me dëshirim
Kërkoj për ty kudo, dhe gjërat
Vijnë edhe më afër
Duke ma bllokuar gjoksin, duke më përndjekur
Epoka e artë e dashurisë nga Nichita
Stanescu
Pak nga pak ajo u kthye në një fjalë
Shpirt i pakufishëm në erë
Një delfin në kthetrat e vetullave të
mia
Një gur që provokon rrathë në ujë
Një yll brenda gjurit tim
Një qiell brenda shpatullës sime
Dhe unë brenda unë
Shenja 12 nga Nichita Stanescu
Poezia është syri që vajton
Është shpatulla që vajton
Syri vajtues i shpatullës
Është dora që vajton
Është syri vajtues i dorës
Është shpirti që vajton
Syri vajtues i thembrës
Oh, ju miq
Poezia nuk është një lot
Është vet vajtimi
Vajtimi i një syri të pashpikur
Loti i syrit
Të atij që duhet të jetë i bukur
Të atij që duhet të jetë i lumtur
Poezia nga Nichita Stanescu
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda
Suti
