Une e di shume mire, perendeshe
Qe ajo nuk eshte e bukur si ti
Nuk mund te jete
Ajo eshte nje grua
Nje vdekatare
Subjekt i shanseve
Ndaj detyres per te lindur femije
Dhimbjes qe ndryshon faqet
Varrit
Sepse ndryshe nga ti ajo do te thinjet
Do te plaket
E thinjur dhe e plakur
Do te fleje ne ate dhome te vogel
Ajo nuk eshte e bukur si ti, o e arte
Ti je e pavdekshme dhe nuk do te ndryshosh kurre
Dhe ti mund te me besh edhe mua te pavdekshem
Mbeshtilli zbukurimet e tua rreth meje
Beme te plote dhe te huaj
Dhe ata qe jetojne pergjithmone
Jo ajo qe jetojme
Me mbajne larg nga ato rreziqet qe me ndjekin
Anijet dhe luftrat ne kete ishull te larget
Te heshtur vec melodise se perjetshme te detit
Te njoh ty, perendeshe
Dhe shpellat e tua qe pergjigjen
Zerave te hutuar te oqeanit
Me nje ze
Plepat e tu ku stuhite kthehen ne vallezime
Krahe ku kthehet zemra
Ti jep zgjedhjen
Per te mbajtur pergjithmone ate qe kalon
Per t’u fshehur nga ajo qe kalon pergjithmone
Digjem per kripen e ftohte
Detin e palodhur, pretendues
Dhe per ishullin ku vdes bari
Dhe ku ndryshojne stinet
Per atje ku ajo vesh diellin per pak kohe
Fragmente nga poezia Ishulli i Kalipsos nga Archibald McLeish
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Piktura, Ishulli i Kalipsos, 1897, Herbert James Draper
