Kjo është
historia e një djali mesatar
I cili nuk kishte qenë kurrë në gjendje të qante.
Ai nuk kishte mundësinë ta bënte këtë,
E megjithatë, do t’i kishte pëlqyer të mund të qante.
Sepse e qara të ngushëllon
Dhe ta zbut zemrën me balsam.
Por ai e kishte kaluar moshën
Kur dhimbja mund të mësohej me zemër.
Ai u përpoq të përqëndrohej aty,
Që të trazonte emocione tek vetja nga hiçi,
Por jo: ai nuk dinte se si të qante.
Dhe kjo e trishtonte.
Për të pasur atë çast
I të qenit krejtësisht i palumtur me veten,
Ai i krijoi vetes vështirësi
Dhe kështu, ai mësoi se si të përballej me këto situata,
Duke gjykuar nga e shkuara e tij.
Madje edhe ishte tunduar ta varte veten
Si për të provuar që nuk i pëlqente të qeshte.
Kur i dilnte në shteg një fatkeqësi
Ai bëhej menjëherë joshës
Por përpjekjet e tij për t’i thyer zemrën vetes ishin të
kota.
Ai nuk gjente dot një lot të vetëm.
Më pas, i ndodhi që papritur,
Një vajzë në vështirësi
Po qante si fëmijë.
Ai pa sytë e saj plot me yje,
Dhe kështu, ai qau si ajo.
Një djalë si ky nuk është diçka e zakonshme.
Ai nuk ishte si pjesa tjetër prej nesh.
Kështu, që ai të ishte i pikëlluar
Atij i duhej vuajtja e të tjerëve
Ajo vajzë ishte krejtësisht e vetme në botë,
E vetme ditën dhe natën
Dhe si për të mos mjaftuar, ajo ishte bionde,
Kështu që, ai e mori me vete.
Ai ishte i lumtur, duke qenë se, ishte ajo
Që e mësoi atij se si të qante
Por mësimi ishte shumë i bukur,
Dhe po ashtu ishte edhe vajza..dhe çdo gjë u zbeh.
Ai u ndje shumë i palumtur,
I zhgënjyer më shumë nga ç’e meritonte
Dhe çdo ditë, ai qan nga pak
Dhe tani që ai di se si të qaj, ai përfiton nga kjo.
…
Përzgjodhi dhe përktheu nga anglishtja – Enkeleda Suti
