Aty është dritaria
ime
Sapo
u ngrita tani kaq butësisht, saqë mendova se do të pluskoja
Sa larg
shtrihet jeta ime
Dhe ku
fillon nata?
Unë
mund të besoja se gjithçka
Që më
rrethon mua është Unë
Transparente
si një kristal
E errët
dhe e palëvizur si thellësitë e kristalit
UNË
MUND TË PËRMBAJË BRENDA VETES
TË
GJITHA YJET; KAQ VIGANE
ËSHTË
ZEMRA IME, me kaq gëzim
Të la
ty që të largohesh sërish, të vetmen
Ndoshta
kam rifilluar që të dashuroj
Ndoshta
të mbaj
Të huaj
dhe të paimagjinuar
Fatin
tim që kthehet drejt meje
Çfarë
jam unë? Ulem
Kështu
në këtë pafundësi
Aromatike
si një livadh
I prekur
nga çdo fllad që kalon
Duke
thërritur, e megjithatë i frikësuar
Se thirrja
ime do të dëgjohet
Dhe se
ajo është e destinuar që të mbytet
Në jetën
e dikujt tjetër
I
dashuruari nga Rainer Maria Rilke
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura,
Parisi nga dritaria, 1913, Marc Chagall
