Eca një milje të vetmuar nën dritën e hënës
Edhe pse një milion yje po
shkëlqenin
Zemra ime kishte humbur në
një planet të largët
Ajo vërdallisje rreth hënës
së prillit
Duke u rrotulluar në një
hark trishtimi
Jam i humbur pa ty. Jam i
humbur pa ty.
Megjithëse mbretëritë e
mia kthehen në rërë
Dhe bien në det
Jam i çmendur pas teje.
Jam i çmendur pas teje.
Dhe nga kodrinat e errëta
të vetmuara
Dëgjova këngët e lashta të
trishtimit
Por në çdo hap mendova për
ty
Në çdo hap vetëm për ty
Dhe çdo yll një kokër rëre
Mbetjet e një oqeani të
tharë
Thuamë, edhe sa gjatë?
Edhe sa gjatë?
Thonë se në shkretëtirë
shtrihet një qytet
Vaniteti i një mbreti të
lashtë
Por qyteti është copë copë
Aty ku rënkon era dhe këndon
kukuvajka
Këto janë vepër e njeriut
Kjo është shumatorja e
ambicies tonë
Do të ishte një burg për
jetëm time
Nëse ti bëhesh gruaja e
dikujt tjetër
Me çdo burg të kthyer në rënë
Armiqtë e mi ecin të lirë
Jam i çmendur pas teje.
Jam i çmendur pas teje.
Dhe kurrë më parë në jetën
time
Nuk jam ndjerë kaq i
vetmuar sesa tani
Edhe pse sundoj mbi çdo
gjë që shikoj
Ato s’kanë asnjë kuptim
për mua
Nuk ka fitore
Në të gjitha historitë
tona pa dashuri
…