Dhe tani ikni
Dua të rri vetëm
Me melankolinë
Të fluturojë në qiellin e
saj
Nuk pyeta kurrë se kush
ishe
Përse më zgjodhe mua
Unë që deri dje
Besoja se isha një mbret
Të humbasësh dashurinë,
kur vjen mbrëmja
Dhe kur flokët ngjyrosen në
argjend
Rrezikon të çmendesh, mund
të të pëllcasë zemra
Të humbasësh një grua dhe
të duash të vdesësh
Lërmëni të bërtas, ta
mohoj qiellin
Ti gjuaj me gur të gjitha ëndërrat
ende në fluturim
Do t’i rrëzoj një nga një
Ti shuaj krahët e fatit
dhe të të kem afër
Megjithatë të kuptoj
Dhe e pranoj që gabuam
Bëja zgjedhjet e tua
Kush e di ç’pretendoja
Tani që mbetet
Nga të gjitha koha jonë
bashkë
Një grua shumë e vetmuar
Që të do ende
Të humbasësh dashurinë,
kur afron mbrëmja
Kur mbi fytyrë, është një
rrudhë që nuk ishte aty
Përpiqesh të arsyetosh, të
bësh si indiferent
Deri sa ta kuptosh që nuk
ke shërbyer për asgjë
Do do të doje të bërtisje,
ta mbysje qiellin
Ta përplsaësh kokën një
mijë herë pas murit
Ta frymosh fort jastikun tënd
Të thuash që të gjithë
fajin e ka fati dhe do të kem afër
Të humbasësh dashurinë,
natë e mallkuar
Që mbledh copëzat e një
jetë imagjinare
Mendon se nesër do të jetë
një ditë e re
Dhe përsëri që s’e prisje
Ti gjuaj me gur të gjitha
ëndërrat ende në fluturim
Do t’i rrëzoj një nga një
Ti shuaj krahët e fatit
dhe të të kem afër
Të humbasësh dashurinë
…