Të gjesh botën në grimcën më të vogël të
rërës
Dhe të mbash pafundësinë në
pëllëmbën e dorës tënde
Dhe mbretërinë e parajsës në
filizat e kësaj luleje të vogël
Dhe përjetësitë në hapësirën
e një ore të vetme
Dërgo dashurinë tënde tek
e ardhmja
Dërgoje dashurinë tënde në
agimin e largët
Brenda mendjes tënde ndodhet
një satelit
Një mision hetimi në të
panjohurën
Dërgojmë një farë në të
ardhmen e largët
Dhe pastaj mund t’i
shikojmë galaksitë që të rriten
Nuk ka kohë për të dyshuar
mbi fuqinë tënde
Nuk ka kohë për të fshehur
merakun tënd
Ti je duke zbritur përgjatë
një kulle fildishi
Shikon që yjet po lëvizin
kaq ngadalë
Por toka po lëviz kaq
shpejt
A nuk e shikon që hëna është
kaq e vetmuar
Ajo është ende e kurthëzuar
në dhimbjen e së shkuarës
Kjo është koha e përplasjes
së botës
Kjo është koha e rënies së
mbretërive
Kjo është koha e ndarjes së
botës
Është koha për t’i vënë
veshin thirrjes tënde
Dërgo dashurinë tënde tek
e ardhmja
Dërgoje dashurinë tënde të
çmuar në një kohë të largët
Dhe ndreqe atë planet të
plagosur me dashurinë tënde shëruese
Nuk ka fe, por vetëm seks
dhe muzikë
Nuk ka fe, por vetëm
tinguj dhe vallëzim
Nuk ka fe, por vetëm linja
dhe ngjyra
Nuk ka fe, por transe të
shenjta
Nuk ka fe, por një oqean të
pafundmë
Nuk ka fe, por hënë dhe
yje
Nuk ka fe, por kohë dhe lëvizje
Hidh një gur dhe shiko
oqeanin
Shiko rrathët se si
zhduken në largësi
E njëjta gjë ndodh me të
gjitha emocionet
E njëta gjë në çdo rast
Dërgo dashurinë tënde tek
e ardhmja
…
