Lërmë të shikojë krah zjarrit dhe të
kujtoj ditët
Ato mund të jenë një hile
e dritës së zjarrit
Por fletët që regëtojnë e
që ma shqetësojnë pamjen
Janë një libër që kam frikë
ta shkruaj
Ai është libri i ditëve të
mia, ai është libri i jetës sime
Dhe ai është prerë siç
pritet fruti nga tehu i thikës
Dhe aty është gjithcka që
mund të shikohet në pjesët që ajo shpalos
Ka gjithmonë nga pak
vuajtje në çdo jetë
Nëse ajo lexohet si një
‘puzzle’, si një labirint gjarpërues
Atëherë s’do të kuptoj
asgjë deri në fundin e ditëve të mia
Unë jam ende i detyruar të
kujtoj
Të kujtoj fjalët e jetës
sime
Ka premtime të thyera dhe
premtime të mbajtura
Fjalë të zemëruara të thëna,
atëherë kur duhet të kisha qarë
Ka kapituj me sekrete dhe
fjalë rrëfimi
Nëse humbas çdo gjë që zotëroj
Ka një kapitull mbi
humbjen dhe një fantazmë që s’do të vdesë
Ka një kapitull mbi
dashurinë ku boja nuk thahet kurrë
Ka fjali të shërbyera në
një burg që unë e ndërtova nga gënjeshtra
Megjithëse faqet kanë
numra
Nuk e shikoj dot se ku me çojnë
ato
Sepse fundi është një
mister që askush nuk mund ta lexojë
Në librin e jetës sime
Ka një kapitull për
baballarët, një kaiptull për djemtë
Ka faqe konfliktesh që si
ka fituar askush
Dhe betejat që ti humbe
dhe disfata jote e hidhur
Ka një faqe ku ne nuk
takohemi dot
Ka përralla të një fati të
mirë që s’u planifikua dot
Ka një kapitull mbi Zotin
që se kuptoj
Ka një premtim parajse dhe
ferri, por mallkuar qofsha nëse mund ta shikoj
Tani drita po kthehet
Dhe nëse ka një fjali të
vërtetë
Të gjitha ato faqe po
digjen
Dhe ajo ç’ka mbetet je ti
…