Ishte nje vogelush si drita
Me syte si nata
I gjithi yll
Qendroi perpara humnerave te mia
I befasuar klithi:
Zonje, ju po rrezoheni!
E di, i peshperiti veshtrimi im
Dhe me krahet e mi e peshtolla
Puthjen e tij te qumesht si seksi i tij
Qe mund te me dhuronte te me shpetonte
Gjithe diten fekondonte lule
Dhe ne mbremje, kur e pickonin yjet
Vraponte, therriste:
Zonje! Ju po vdisni, ju po gremiseni!
Dhe prape nje puthje qumesht
Ishim te dermuar te dy:
Puthjet me gjarperinj qe patem premtuar
Dhe perqafimet me ujqer
Nuk mundem t’i bejme
Dhame ca puthje me bolla lenguese
Qe pas nje dite beheshin sheruese
Shpejtesine e plumbit ndjeja perballe humneres
Dhe shvoshkjen e pakapshme nga gezhoja…
Shko vogelushi im, mos ma shto vetmine
Me perpelitjen tende per te me shpetuar
Shiko si i lepijne buzet e kulloshtra, te dobtit
Duke na lakmuar…
Une e di: do te qash me lote zemre per mua
Dhe do ta perdoresh seksin tend si kame
Per t’ua futur ne bark
Atyre qe perqeshin perpelitjen
Dhe ne gremisjen time do te shoh si ne enderr
Fekondimin e luleve
Dhe do te jem per ty me e Bukura e Parajses
Sikurse isha dhe me e bukura e ferrit
(Nga pjalmimi i luleve, 2002)
Shkeputur nga romani ‘Gruaja halucinante’, nga Mimoza Ahmeti, Onufri, 2019
Piktura, Tyra Kleen
#mimozaahmeti #enkeledasuti #tyrakleen @mimozaahmeti_paintingsandpoems
