Shtepia ideale
Po te isha shume i pasur, do te ndertoja nje shtepi keshtu: nje paradhome shume te vogel, nje korridor te ngushte, nje dhome ndenjeje te mjerueshme, nje dhome gjumi te shkrete, mobilje te varfra e te zhveshura, ca tablo, qilima hic, perde fare, llamba te zbehta e te bezdishme, atmosfere e pergjithshme parehatie. Persa i perket banjes, ama, banjen do ta beja te pakten dyzete metra katrore, dhe aty mermere, majolika, cezma te shndritshme e shume te fuqishme me vermeil, llambadare ngadhenjyes, pasqya pa mbarim e te lemuara, tapete te bute prej sfungjeri me ngjyra delikate, sere e sere parfumesh te rralla e teper te shtrenjta, letra higjenike te buta si psheretime, shishka e sperkates te cdo lloji, gramafone stereofonike me disqe madheshtore, me nje fjale, luks i shfrenuar, hapesire e tepert, endje per t’u vertitur lart e poshte lakuriq, mbase, dhe me vrap. Perse arkitektet e dikur nuk ndertojne shtepi te tilla? Eshte lehte te durohet mjerimi, kur mund te dhjesesh si zoteri.
Shkeputur nga tregimet ‘Gruaja me flatra’ nga Dino Buxati, perkthyer nga Zija Cela dhe Dritan Cela, 1993, Sh. B. Naim Frasheri.
