Kjo skene eshte ndoshta e vetmja skene ne historine e kinemase ne te cilen nje skene dashurie kthehet ne nje domosdoshmeri dhe thuajse ne nje akt shpirteror. Rrjedhimisht, kjo afri fizike nuk terheq vemendje ne vetvete. Kjo skene eshte nga (filmi La Notte) nga Antonioni. Ketu ne kemi dy njerez qe nuk kane asgje per t’i thene njeri-tjetrit. Ata i kane humbur te gjitha ndjenjat e tyre reciproke. Por ata jane kaq afer njeri-tjetrit. Rrjedhimisht, ne kemi kete afrimitet, ate ndjesine qe nuk ka asnje shpetim. Dhe me pas aktoria Jeanne Moreau, nxjerr nje leter dhe e lexon ate. Eshte nje leter e mrekullueshme dashurie. Eshte e mrekullueshme, sepse kur e degjoni ate, ti goditesh nga ndjesia qe njerezit mund te ndjejne dhe shkruajne. Pastaj ne shohim skenen ku ata po perqafojne njeri-tjetrin, sikur ata te ishin duke kerkuar deshperimisht te shpetojne njeri-thetrin. Si dy njerez qe po mbyten dhe mbahen tek njeri-tjetri per te shpetuar vetveten.
Andrei Tarkovsky mbi mbylljen e filmit La Notte, 1963
