Ndodh që të jem i lodhur
së qeni një njeri
Dhe ndodh që të eci në rrobaqepësi dhe kinema
I tharë, hermetik, si një mjelmë e përbërë prej shajaku
Që i hap rrugën vetes në ujëra mitrash dhe hiri
Aroma e berberhaneve më bën të shpërthej në ngashërime të ngjirura
E vetmja gjë që dua të bëj është të shtrihem i palëvizur si gurët apo si
leshi
E vetmja gjë që dua është të mos shoh më dyqane, apo kopshte
As mallra, as spektakle, as ashensorë
Ndodh që të lodhem nga këmbët e mia dhe thonjtë e mi
Dhe flokët e mi dhe hija ime
Ndodh që të lodhem së qeni një njeri
E megjithatë do të ishte mrekullueshme
Të tmerroja një avokat me një të prerë zambaku
Apo të vrisja një murgeshë me një të fryrë në vesh
Do të ishte madhështore
Të ecja nëpër rrugë me një thikë të gjelbër
Duke çliruar britma deri sa të vdisja nga i ftohti
NUK DUA TË PËRFUNDOJ DUKE QENË NJË RRËNJË NË ERRËSIRË
I pasigurt, i shkatërruar, duke u dridhur me gjumë
Duke shkuar poshtë, në fundet e mjegullta të tokës
Duke marrë brenda dhe duke menduar, duke ngrënë çdo ditë
NUK DUA KAQ SHUMË MJERIM
NUK DUA TË SHTERROJ SI NJË RRËNJË DHE NJË VARR
VETËM NËN TOKË, NJË DEPO ME KUFOMA
GJYSËM I NGRIRË, DUKE VDEKUR NGA DHIMBJA
Prandaj e hëna, kur më sheh teksa vi
Me fytyrën time fajtore, përflaket si benzinë
Dhe hungërin rrugës si një rrotë e plagosur
Duke lënë gjurmë të plota gjaku të ngrohtë që të çojnë drejt natës
Dhe më shtyn drejt disa cepave, në disa shtëpi të mjegulluara
Në spitale ku kockat flutrojnë jashtë dritares
Në dyqane këpucësh që vijë erë uthulle
Dhe disa rrugë të neveritshme si të çarat në lëkurë
Ka zogj ngjyrësulfuri, dhe zorrë të neveritshme
Që varen dyerve të shtëpive që urrej
Dhe ka dhëmbë fallco të harruara në një filxhan kafeje
KA PASQYRA
QË DUHET TË KISHIN VAJTUAR NGA TURPI DHE TMERRI
Ka cadra kudo, dhe vrer dhe kordonë kërthizor
Eci qetësisht, me sytë e mi, me këpucët e mia
Me zemërimin tim, duke harruar gjithçka
Eci, nëpër godina zyrash dhe dyqane ortopedike
Dhe oborre me rroba që varen nga një fije:
Të brendshme, peshqirë, dhe këmishë nga të cilat
Bien lotë të pistë
Poezia “Duke u vërdallosur”
Nga Pablo Neruda
Via https://allpoetry.com
Përzgjodhi dhe përktheu – Enkeleda Suti
