Ndoshta do te kujtosh ate njeri fytyre brisk
I cili doli nga erresira si nje teh
Dhe perpara se ta kuptonim
E dinim se cfare kishte atje
Ai pa tymin dhe ja zjarr
Gruaja e zbehte me floke te zinj
U ngrit si nje peshk nga humnera
Dhe ata te dy ndertuan nje kunderpergjigje
Te armatosur deri ne dhembe, kunder dashurise
Burre dhe grua, prene male dhe kopshte
Me pas zbriten tek lumi
Shkallezuan muret
Ata ngriten lart artilerine e tyre mizore deri ne koder
Me pas dashuria e dinte se quhej dashuri
Dhe kur une ngrita syte e mi tek emri yt
Papritur zemra jote me tregoi rrugen
Soneti LXXIII: Ndoshta do te kujtosh nga Pablo Neruda
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Fotografia nga @ek.it
