Goja saj
Ra në gojën time
Si një borë dimri,
Si simfonia e 5-të,
Si një Eden i freskët,
Si Edeni kur Eva bëri Zotin
Të qante me pjerrësinë e lëngshme
Të ijeve të saj
Puthja e saj dhimbte ashtu
Ishte si të përzihej
djersa e një ëngjëlli
me shijen e një manderine,
Betohem: goja ime
Kishte qenë një helmetë përgjithmonë
E lyrosur me sekrete, goja ime
Një rrugë qorre
E ndriçuar paksa nga dhëmbët e mi,
Një gojë e mbyllur në fund të errësirës,
Por që goja e saj e nxorri jashtë
Si një Kadillak blu bebeje
E paketuar me kanarina
Drejtuar nga zogu ‘Toucan’
(zog tropikal amerikan që ha fruta)
Betohem se ato buzë
Thanë krahë blu të ndezur kur ne u puthëm,
Të çmendur dhe të saktë
Sikur po mësonte një kalush deti që të fliste
Goja e saj aq e kujdesshme,
Duke përtypur
rrokjen e parë nga gryka ime
deri sa truri im të ishte një piano
që goditej fort
të qëllohej ashtu
ishte si…
betohem gjuha e saj
ishte hëna e shtatë e Saturnit
ashtu e nxehtë,
e nxehtë dhe e ftohtë dhe që vërtitej,
duke më kthyer në një planet të lumtur
diell në njërin krah,
natën që derdhej
dorën e saj të ngadaltë mbi tjetrën:
një zjarr duke fluturuar velën e një tjetre.
Puthja e saj, betohem
Sikur Nëna e Madhe të nxitonte
për të hapur hënën
si një dhuratë
dhe ti të ishe atje
për të ndjerë hijen tënde
më në fund
të pashkëputur nga beli yt.
Kjo do të ishte, madje edhe më e ëmbël
si një orgji priftërinjsh artificial
mbi shkopinj fluturues,
lart dhe lart,
kështu, duke mos rënë
por kështu,
duke u sjellë keq, por e shenjtë
Betohem!
Ajo puthje:
Të dyja buzët të angazhuara
Ndaj botës si Trupat e Paqes,
Si një dyqan falas,
Përgjithnjë dhe gjithmonë
Një qytet i ri
Pa dryn…
Pa mure…
Vetëm me dyer
Si ato…
Unë betohem,
Ashtu…
Burimi: https://www.youtube.com/watch?v=dv9sgFHS2Do
Përzgjodhi dhe përktheu – Enkeleda Suti
