Sytë e tu janë një gjëmb në zemrën time
Duke më shkaktuar dhimbje, e megjithatë unë e dua atë gjëmb
Dhe e mbroj nga era
E mbështjell në mishin tim, e mbështjell, duke e mbrojtur nga nata dhe agonia
Dhe plaga e tij ndriçon fenerët
E nesërmja e tij bën të tashmen time
Më të dashur për mua se sa shpirti im
Dhe shpejt unë harroj, sapo syri takohet me syrin
Që dikur, pas dyerve, ishim ne të dy
Fjalët ishin një këngë
Dhe unë u përpoqa të këndoja, gjithashtu
Por agonia i rrethoi buzët e pranverës
Dhe si dallëndyshja, fjalët e tua u bënë me krahë
Dera e shtëpisë sonë dhe pragu vjeshtor migruan
Duke të ndjekur ty kudo, të drejtuara nga lëngimi
Pasqyrat tona u thërrmuan
Dhe dhimbja u shumëfishua njëmijë fish
Dhe ne mblodhëm copëzat e tingullit
Duke mjeshtëruar vetëm elegjinë e vendit tonë
Së bashku, ku ne do ta mbjellim në zemrën e një lire
Dhe ne do t’i biem asaj mbi çatinë e tragjedisë sonë
Për hënat dhe për gurët e gjymtuara
Por unë kam harruar, ty zë të panjohur
A mos ishte nisja jote që iu vrsul lirës apo mos ishte heshtja ime?
Dje të pashë tek porti
Një udhëtare e gjatë pa rezerva
Si një jetim renda drejt teje
Duke kërkuar mënçurinë e të parëve tanë
Si mund të zvarritet pemishtja e portokajtë
Në burg, në mërgim, në një port
Dhe pavarësisht të gjitha udhëtimeve të saj
Pavarësisht aromës së kripës dhe të lëngimit
Të mbetet gjithnjë e gjelbër?
E shkruaj në ditarin tim
Unë i dua portokallet dhe e urrej portin
Dhe më tej shkruaj
Mbi dok
Unë qëndrova dhe pashë botën nëpërmjet syve të të mençurve
Vetëm lëkura e portokajtë është e jona, dhe pas meje shtrihet shkretërtira…
Një i dashuruar nga Palestina nga Mahmoud Darwish
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
