Një pëllumb jetonte në një fshat.
Kur ai hapte gojën e tij
Dilte ëmbëlsi, tingull
Si një dritë e argjedtë rreth
Një dege qershie. Por
Pëllumbi nuk ishte i kënaqur.
Ai shikonte fshatarët
Që mblidheshin për të dëgjuar nën
Pemën e çerdhuar.
Ai nuk mendonte: Unë
Jam më lart se sa ata.
Ai kërkonte që të ecte midis tyre,
Të përjetonte dhunën e ndjenjës njerëzore,
Pjesërisht për hir të vetë këngës.
Kështu ai u kthye në njeri.
Gjeti pasionin, gjeti dhunën,
Në fillim të bashkuara, më pas
Si emocione të ndara
Dhe këto nuk
Përmbaheshin nga muzika, kështu
Kënga e tij ndryshoi,
Notat e ëmbla të lëngimit të tij për t’u bërë njerëzore
U thartuan dhe u sheshuan. Më pas
bota u tërhoq pas; mutanti
Ra në dashuri
Si nga dega e qershisë
Ra i njollosur me frutin
E gjakosur të pemës.
Kështu që, në fund të fundit është e vërtetë, jo thjesht
Një rregull arti:
Ndrysho formën dhe do të ndryshosh natyrën tënde.
Dhe koha na e bën këtë të gjithëve ne.
Shëmbëlltyra e një pëllumbi nga Louise Glück
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Skulptura nga @studiothomaslerooy
