E degjon se si luten per realitete, ato kafshe te tmerrshme,
te rremujshme,
ata, hijet qe ne i shpikim ne kete shtrat te madh distancash?
Te lodhur tani nga pafundesia, dhe plaget nga nje nostalgji e thelle per material,
ata kerkojne kufizime, dite, emra. Ata nuk mund te jetojne me ne kete menyre:
ata jane ne cakun e vdekjes se hijeve, qe eshte asgjeja.
Afrohu, eja me mua,
zgjati duart, me jip trupin tend. Ne te dy do te kerkojme nje ngjyre per ta, nje date, nje gjoks, nje diell.
Lejo qe ato te shplodhen tek ti, qe te jesh mish i tyre.
Hungerimat e tyre do te qetesohen ndersa i shtrengojme ato fort ndermjet trupave tane ku ato te kulloten dhe te shplodhen. Se fundmi ata do te flejne ne enderrat tona, ne perqafimin tone.
Dhe keshtu, me pas, ne vazhdojme te ndare, aty ku ushqehemi vetem me hije, te kapur ne distance.
Ata do te kene kujtime tani, nje te shkuar prej mishi dhe kocke: kohen kur ata jetonin tek ne.
Dhe enderrat e tyre te uritura per hije do te jene kthimi serish tek nje trup vdekatar roze ku dashnoret shpikin pafundesine.
Nga Pedro Salinas
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Fotografia @guillaumelavrut
