Jam ulur mbi te vdekurit
Miguel Hernandez
Jam ulur mbi te vdekurit
Qe qendrojne te palevizur prej dy muajsh
Kam puthur kepucet e tyre te zbrazeta
Duke kapur cmendurisht doren e zemres
Me shpirtin qe e mban
Le te ngrihet zeri im permbi male
Dhe mbi bubullimat qe gjemojne ne toke
Per kete po lengon fyti im
Tani dhe gjithmone
Eja brenda ngasherimes sime, njerezit e mi
Qe jane rritur me te njejtin qumesht
Peme rrenjet e se cilave me burgosin
Sepse une kam ardhur ketu per te te dashur ty
Dhe jam gati te te mbroje
Me gjakun tim dhe me gojen time
Sikur te ishin dy pushke besnike
Nese kam ardhur nga toka
Dhe nese kam lindur nga nje miter
Pafat dhe i varfer
Kjo per arsyen qe une te isha
Bilbili i fatkeqesive
Jejona e mundimeve
Dhe per te kenduar dhe per t’i perseritur
Atyre qe duhet te me degjojne
Per te gjitha gjerat qe lidhen me dhimbjen
Per te varferit dhe per token
Dje njerezit u zgjuan
Lakuriq pa asgje per te veshur
Te uritur me asgje per te ngrene
Dhe sot ata jane zgjuar
Te terbuar me te drejte, te gjakosur me te drejte
Pushket e shtrenguara ne duart e tyre
Do te kthehen ne luane
Per t’i dhene fund te gjitha bishave
Qe kane qene bisha per nje kohe kaq te gjate
Megjithese ti mund te mos kesh krahe
Njerez me dhjetera pafundesi fuqish
Mos lejoni qe kockat tuaja te lodhen
Ndeshkoji ata qe te godasin perndyrshem
Ndersa ke ende grushte, thonj, beshtyme
Zemer, stomak dhe gjilpera per te luftuar
Gjerat e njeriut dhe dhembe
Guximtare sic eshte era guximtare
Te lehta sic eshte ajri i lehte
Vriti ata qe vrasin
Urreji ata qe urrejne
Paqja e zemres sate
Mitrat e grave te tua
Mos ua kthe kurrizin
Jeto balle per balle dhe vdis
Me gjoksin hedhur plumbave
Te gjere sic eshte muri i gjere
Une kendoj me nje ze te vajtueshem
Te heronjve tuaj, njerezit e mi
Te frikerave tuaja qe jane frikerat e mia
Fatkeqesite tuaja qe jane derdhur
Ne te njejtin metal si ngasherima ime
Dhimbja juaj me te njejtat linja
Dhe i njejti pyll
Mendimet tuaja, balli im
Zemra juaj, gjaku im
Dhimbja juaj, laureshat e mia
Nje korridor qe nuk na con gjekundi
Ketu teksa zemra ime rreh une do te jetoje
Dhe ketu do te vdes kur te vije koha ime
Midis pranverave te njerezve te mi
Me njerezit e mi tani dhe gjithmone
Jeta perbehet nga shume goditje mizore
Vdekja vetem nga nje
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
