Kur bien pemët e mëdha
Shkëmbinjtë në distancë, kodrat rrënqethen
Luanët ulen poshtë
Në lëndina të gjata
Edhe elefantët madje
Rendin pas sigurisë
Kur bien pemët e mëdha
Në pyje
Gjërat e vogla tërhiqen në heshtje
Shqisat e tyre
Gërryhen përtej frikës
KUR VDESIN SHPIRTRAT E MËDHENJ
AJRI RRETH NESH BËHET
I LEHTË, I RRALLË, STERIL
Ne marrim frymë, shkurimisht
Sytë tanë, shikojnë
Shkurtimisht
Me një qartësi të dhimbshme
Kujtesa jonë, papritur mprehet
Heton
Gërmis fjalët e mira
Të pathëna
Ecjet e premtuara
Që su bënë kurrë
Shpirtrat e mëdhenj vdesin dhe
Realiteti ynë, i lidhur me to
Ndahet prej nesh
Shpirtrat tanë
Varen nga natyra e tyre
Tani tkurren, fishken
Mendjet tona, të formuara
Dhe informuara nga rrezatimi i tyre
përmbysen
Ne nuk jemi edhe aq të çmendur
Por të nënshtruar ndaj injorancës së pashqiptuar
Të shpellave të terrta, të ftohta
Dhe kur vdesin shpirtrat e mëdhenj
pas një farë kohe çerdhon paqja
Ngadalë dhe gjithmonë
Në mënyrë të parregullt
Hapësira mbushet me
Një lloj vibrimi elektrik
Shqisat tona, të restauruara
Që nuk do të jenë më kurrë të njëjtat
Na pëshpërisin
Ato ekzistonin. Ato ekzistonin.
Ato mund të jenë. Të jenë dhe të jenë më mirë
Sepse ato kanë ekzistuar.
Kur bien pemët e mëdha nga Maya Angelou
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura, Abstraktes Bild, 1992, Gerhard Richter
