Mik i shpirtit tim, une dua te jem
Kopshtari i perlotur i tokes
Ku ti qendron, dhe qe ti e pasuron, te gjitha shume shpejt
Dhimbja ime pa qellim duke ushqyer shiun
Kermijte dhe organet
Do t’ia jap zemren tende per ushqim
Lulekuqeve te shkretuara
Dhimbje te tilla grumbullohen ne gjoksin tim
Qe une i renkoj me frymemarrje te vajtueshme
Nje shuplake e ashper, nje goditje e akullt
Nje goditje sepate e padukshme, vrasese
Nje vrull brutal te ka prere
Nuk ka hapesire mjaftueshem te madhe per lendimin tim
Vajtoj per fatin tim te keq
Dhe tendin se bashku
Dhe me shume ndjej vdekjen tende sesa jeten time
Une eci mbi shtegun e te vdekurve
Dhe pa ngrohtesi nga askush
Apo ngushellim
Une shkoj nga ndjenjat e mia tek puna ime
Shume shpejt vdekja u ngrit ne fluturim
Shume shpejt u thye agimi
Shume shpejt ti je e rrethuar me toke
Asnje falje per vdekjen nga dashuria
Asnje falje per jeten mosmirenjohese
Asnje falje per token apo asgjene
Nje stuhi ngrihet, ne duart e mia
Prej shkembinjsh, rrufe vetetimash, sepata te mprehta
I etur dhe i uritur per katastrofa
Dua ta brej token me dhembet e mi
Dua ta copetoj token pjese pas pjese
Me kafshime te thata, flakeruese
Dua ta germoj token deri sa te te gjej ty
Dhe te puth kafken tende fisnike
Dhe te te zhvesh dhe te te ktheje
Ti do te kthehesh ne kopshtin tim
Ne pemen time te fiqve
Ne thurimat e larta te luleve
I zogte si shpirti yt
Zgjoi i dyllit dhe veprave te tua engjellore
Ti do te kthehesh tek gelltitjet ne dritaret
E punetoreve te fermave kur ata te jene duke bere dashuri
Ti do te ndricosh hijen e vetulles sime
Dhe bija jote dhe bletet e tua do te ecin tok
Ne te dy krahet, duke u zene per gjakun tend
Zeri im i etur prej dashnori
Therret nga nje fushe bajamesh shkumezuese
Per zemren tende, tashme te rrenuar te purpurt
Te therras tek shpirtrat me krahe
Te lulezimeve te bajamta kremoze
Kemi kaq shume gjera per te folur
Mik, miku i shpirtit tim
Poezia ‘Elegji’
Nga Miguel Hernandez
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
