Toka perpin vetveten
Dhe, duke trokitur koken e saj
Kunder qiellit
Arnon te carat ne kujtesen e saj
Me njeriun dhe me barin
Bari fshihet poshte patkojve
Shpirti eshte nje kutize e fildishte
Vetem fjale poshte henes
Gjergjef ne stepa
Qe fle si kufoma
Gure mbi pirgje varrimi
Caret luajne me rojet
Te dehur budallepsshem nga drita e henes
Fjala vdes e fundit
Kur curgu i ujit ngjitet siper
Nepermjet cipes se forte te nentokes
Qielli do te trazohet
Dhe veshtrimi i qepalles se rodhes
Shala e karkalecit
flakerohet
Zogjte e stepes krehin
Te pergjumur
Krahet e tyre te ylberte
Me pas siper deri tek shpatullat e tij ne qumeshtin blugri
Do te shikojne Adamin te hyje ne stepe nga parajsa
Duke i kthyer te dyve edhe zogut dhe gurit
Dhuntine e te folures inteligjente
Ai rikrijoi teksa ata flinin
Emrat e tyre duke u dridhur
Dhe tani ai frymon delire vetedijeje
Duke dashuruar, si shpirti, ne bar
Stepa nga Arseny Tarkovsky
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Piktura, Ivan Tsarevich duke i dhene ujkut gri, 1889, Viktor Vasnetsov
