Fillimisht harrova zërin tënd.
Nëse do t’ishe duke folur me mua tani,
Këtu, krahë meje,
Do të pyesja, “Kush është aty?”
Më pas, i panjohur mu bë hapi yt.
Nëse një Vdekjehije – edhe nëse do të ishte një prej mishi
dhe gjaku – të endej nëper erë,
Nuk do të mund të kuptoja që je ti.
Gjethet e tua u zhveshën ngadalë
përballë dimrit: buzëqeshja jote,
sytë e tu, ngjyra e veshjes tënde,
madhësia e këpucëve të tua.
Më shumë gjethe:
Mishi yt, trupi yt u shpërbë
deri sa gjithë ç’ka mbeti prej teje ishte emri yt: shtatë gërma.
Dhe ti vazhdove të jetoje,
të vdisje, duke u përkundur mbi ato
shtatë gërma me trup e me frymë.
Skeleti yt, mbetjet e tua,
zëri yt, e qeshura jote, ato shtatë
gërma.
Dhe më pas trupi yt i lëshoi ato jashtë.
Emri yt rrëshqiti prej meje.
Tani ato shtatë gërma enden pa t’zot,
të panjohura me njëra-tjetrën.
Reklamat shfaqen mbi makina në rrugë; gërmat e tua ndriçojnë natën me ngjyrat e tyre,
ato udhetojnë mbi zarfe duke shqiptuar emra të tjerë.
Ti do të endesh aty, e shpërbërë, pa frymë, e pazëvendësueshme,
në atë emër që dikur ishe ti,
e ngritur në një parajsë te çmendur,
një ndjenjë lavdie abstrakte në alfabet.
Vdekje
Nga Pedro Salinas.
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
