Koha e pritjes kulminon me lulezimin e poezise, sepse te gjitha shpresat i detyrojne kujtimet qe te ndahen me cdo gje qe kam enderruar. Nga pema e mbuluar me gjethe e atyre qe besojne se jane ne zoterim te jeteve te tyre, gjethet bien, nje nga nje, deri sa ajo qe ka qene gjen ne thellesite e asgjese frutin e panjohur te asaj qe eshte. Madje edhe gjuha mbetet pa asnje arsye qe te kete kuptim. Dhe poema, e ndertuar mbi rrenojat e harreses, dyshon per identitenin e pakuptimesise se fjales se te qenit. Ketu dhe atje. Si nje tapet castesh te mundura ne kerkime te jokohes. Cfare eshte fermentuar ne heshtjen e saj. Ajo qe kerkohet nuk mund te kthehet me. – Santoka
#evelynwilliams #santoka #art #reading #photography #enkeledasuti