Trastë e vjetër kockash
Me kokë poshtë
Për çfarë po kërkon
Në poezi
Në meditim?
Nënën që nuk e pate kurrë?
Fëmijët
Që nuk i ngjize dot?
Vdekjen?
Lëhtësim për frikën e vdekjes?
Zbulesën?
Duke gërmuar në shtëpinë e reve
Ku imagjinoje
Se jetoje dikur?
‘TË LINDUR VETËM
NE NISEMI VETËM.’
Dikush e tha këtë
Gjatë meditimit
Dhe unë thuajse qava
OH ZONJËZA MELANKOLI
Ps fytyrës prej kllouni
Pas thumbave të tua
Sa i rrëmbyer që është
Vërshimi i ideve në trutë e tu!
Por edhe me kokë poshtë
Ti je e trishtuar
Edhe me kokë poshtë
Ti mendon për vdekjen tënde
Edhe me kokë poshtë
Ti mallkon zbrazëtinë
Duke medituar
Mbi zambakun e palëvizshëm të ujit
Mendja jote fluturon
Si një flutur
Dhe bubërron në lulëkuqe të kuqe gjak
Dhe shqopa vjollcë
Duke sfiduar gravitetin
Duke sfiduar vdekjen
Çfarë të bën të mendosh
Se gjeagjëza e trupit
Zgjidhet më mirë
Me kokë poshtë?
Gjaku vërshon në kokën tënde
Si imazhe që vijnë shumë shpejt
Për t’u shkruar
Pas një jete mes rrokjeve të dyfishta
Të gravitetit dhe kohës
Pas një lindjeje me kokë
Nga të brendshmet e nënës tënde
Dhe në tokë
Ti bën prova për lindjen tjetër
Ti e bën trupin tënd të lehtë
Që kur të vijë koha
Me këmbët në fillim
Ti do të lindësh
Në qiell
Poezia “Autoportret në qëndrim shpatulle”
Nga Erica Jong
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
