E prangosur nga koha
Udhëtoj nëpër këtë
Amerikë të bukur, vigane
Kodra, shkretëtira
Me maja resh të kapura
Sipër tyre
NDARJA KONTINENTALE
KU NJË PIKË SHI
DUHET TË VENDOSË
Nëse do të rrokulliset në lindje Apo në perëndim
Si pjesa tjetër prej nesh
Unë i flas një grupi
kalifornianësh të zjarrtë, në moshë
Rreth guximit për të përqafuar
Gjysmën e dytë të jetës
Pasionet e të vjetërve
Janë më të thella
Sesa çdo pus
Që mund të shpojnë të rinjtë
Ndërkohë, ti po vdes
Në Spitalin e Nju Jorkut
Fytyra jote e bukur duke kulluar
Gjak
Krahët e tu shumë të rëndë
Për të kapur ditën
Sytë e tu vezullues
Të zvogëluar nga dhimbja
Dhe ilaçet për t’i përgjumur ato
Ti ke bojkotuar ushqimin
E megjithatë, gjithçka ti mund të bësh është t’i kërkosh falje
Fëmijëve të tu të uritur
Për shqetësimin që u shkakton
Duke vdekur
‘Mos u shqetëso, jam mirë’
Thua ti, nënë e përjetshme
Solitare siç do të jesh gjithmonë
Dashuria jonë nuk mund të të shpëtojë dot
Nga kjo vetmi e fundit
Ky udhëtim i fundit detar
Ku askush
Nuk vishet për darkë
Ndërkohë
Unë po dëgjoj një doktor
Që deklaron se ne që të gjithë mund të jetojmë
100 vjet
120 vjet
Sikur vetëm të zgjeronim
Arteriet tona me ushtrime
Gjenitalet tona me seks
Trutë tanë me puzzle fjalëkryqesh
Poemash dhe proverbash…
Pakrahë, ne mund të fluturojmë
Përmbi vdekjen
Sikur vetëm trupi
“I ngathëti”
Të miratonte
Supozoj se rënia e shiut ka vendosur
Të rrokulliset nga perëndimi bashkë me uljen e diellit
Duke të marr edhe ty me vete
Doktori kalifornian po citon
Tani Victor Hygonë:
SYTË E TË RINJVE TREGOJNË FLAKË
SYTË E TË VJETËRVE DRITË
MË SHUMË DRITË, DOKTOR!
SI MUND T’I PRANOJMË NE
NOFULLAT E DHËMBËZUARA TË KOHËS
TEKSA ATO PO NA HANË?
Si mund t’i pranojmë ne
Sytë që po shuhen?
DOKTOR
A ËSHTË VDEKJA LAJTHITJA
APO JETA?
DHE SA I TAKON DASHURISË…
PËRSE NUK MJAFTON KURRË
PËR TË NA SHPËTUAR?
Poezia “Ndarja kontinentale”
Nga Erica Jong
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
