Sepse unë nuk do ta pranoja
Dhe dashuria e tij e errët sekrete
E shkatërron jetën
– William Blake
Sepse unë nuk do ta pranoja
Se kisha ushqyer
Një armik brenda gjinjve të mi
Një dashnor që kërkonte të shponte
Trëndafilin tim sekret
Një dashnor që kërkonte të më shtypte
Ndërmjet kapakëve të një libri
Dhe më pas ta digjte
Një dashnor-pushtues i cili kërkonte
Të merrte shpirtin tim
Thuajse vdiqa
Duke rendur me makinën time drejt shkëmbinjve
Si një anije e keqdrejtuar
Që përplaset me pemët
Si një stuhi uragani
Duke djegur krahët e mi në furra
(Kur mendoja
se po piqja bukë)…
Të pranosh tradhëtinë
Është më keq sesa
Fakti i tradhëtisë
Sepse unë e doja atë
Siç duan gjethet diellin
Duke e kthyer fytyrën time nga ai
Duke kthyer ijet e mia, mitrën time
Që të mbushej me një ëndërr
Fëmijësh, një ëndërr librash
Dhe foshnjesh që çelin si gjethe
Nga një pemë pranvere
Një ëndërr peme që rrjedh gjak
Në vend të lëngut bimor
Ajo gjëja është ëndrra
Ëndrra për të cilën vdesim
Duke i kthyer fytyrën diellit
Symbyllur, pa e parë kurrë se ai është shuar
Yll i vdekur, ai flakëron ftohtësisht
Mbi një planet të vdekur
Teksa ne ngrohemi në pas-shkëlqimin e tij
Që tani e kujtojmë me mendje
Ai donte yjet dhe teleskopët
Donte makineritë
Donte ndërtimin e kontraksioneve më komplekse
Për t’u ngjitur tek retë
Por Ikarusi fluturoi
Afër diellit me krahë dylli
Dhe ai nuk mendon për marshe
Apo motora
Pemët ngjiten tek ai
Teksa ai bie
Toka vërshon për ta takuar
Si një dashnore
Duke ngritur ijet e saj përpëlitshëm
Krahët vajtojnë lotët e tyre të dyllta
Dhe rrëzohen
Dielli është i nxehtë
Mbi fytyrën e tij
Por edhe teksa po bie
Ai është në ekstazi
Dielli i tij
Nuk është shuar ende
Poezia “Sepse unë nuk do ta pranoja”
Nga Erica Jong
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
