Dimri vjen
Duke shkelqyer diktatin
Qe me japin gjethet e lageshta
Te veshura ne heshtje dhe te verdhe
Une jam nje liber bore
Nje dore hapesinore
Nje lugine e hapur
Nje qark qe pret
Une i perkas tokes dhe dimrit te saj
Zhurma e tokes rritet ne gjethe
Befas gruri ndizet
I theksuar nga lule te kuqe si djegie
Pastaj vjen vjeshta per te ulur poshte
Shkrimin e shenjte te dimrit
Gjithcka ka kaluar
Kupa e veres
Ishte nje qiell fluturak
Reja qe lundronte u dogj
Qendrova ne ballkonin e terrte duke mermerire
Si dje me dredhkat e femijerise
Duke shpresuar se toka do te hape krahet e saj
Ne dashurine time te pabanuar
Une e dija se trendafili do te binte
Dhe gropa e pjeshkes kalimtare
Do te flinte dhe mbinte serish
Dhe une u deha nga ajri
Deri kur i gjithe deti u be nate
Dhe qielli i kuq u be hi
Tani toka jeton
Duke mpire pyetjet e saj me te vjetra
Lekura e heshtjes se saj e shqyer
Edhe nje here une jam ai i heshturi
I cili doli nga distancat
Mbeshtjelle ne shi te ftohte dhe kembana:
I kam borxh vdekjes se delire te tokes
Deshiren per te mbire
Poezia “Kopesht dimri”
Nga Pablo Neruda
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Piktura, Baronesha Elisabeth Bachofen Echt, 1914-16, Gustav Klimt
