Ç’dorë e voçkël e ngrirë,
Lërmë të të ngrohë.
Ç’dobi ka të parit?
Nuk do të gjejmë gjë në errësirë.
Por me fat
Është natë me hënë,
Dhe hëna
Është afër nesh këtu.
Prit, zonjushe,
Do të të them nja dy fjalë
Kush jam, dhe çfarë bëj,
Dhe se si jetoj. A mundem?
Kush jam unë? Unë jam një poet.
Çfarë bëj unë? Unë shkruaj.
Dhe si jetoj unë? Jetoj!
Unë jam një varfanjak i lumtur
Unë shkapërderdh ritme
Dhe kënge dashurie si një Zot.
Dhe kur vjen puna te ëndërrat dhe vizionet
Dhe kështjellat në ajër,
Kam shpirtin e një milioneri.
Herë pas herë dy hajdutë
Mi vjedhin të gjitha bizhutë na sytë e mi,
Ato ishin dy sy të bukur.
Ato erdhën tani me ty,
Dhe ëndërrat e mia të zakonshme
Ëndërrat e mia të dashura,
U shkrinë menjeherë në ajër!
Por nuk zemërohem me hajdutin,
Sepse vendin e tyre
e ka zënë shpresa!
Tani që di gjithçka për mua,
Thuamë kush je ti.
Të lutem, më thuaj.
Opera ‘La boheme’, 1896, Giacomo Puccini.
Përzgjodhi dhe përktheu nga anglishtja – Enkeleda Suti
