Kjo rreze qe banon tek une nuk do ta ndale
Zemren e bishave te acaruara
Dhe farketimet dhe farketaret e zemeruar
Ku shuhet metali me i ftohte?
A nuk do te ndale kjo stalaktite kokeforte
Kultivimin e flokeve te tyre te rende
Si shpata dhe zjarre te ngurte
Drejt zemres sime qe vajton dhe klith?
Kjo rreze as nuk ndalet e as nuk shuhet
Fillesat i ka marre prej meje
Ky gur kokeforte i imi mbin
Dhe inekzistenca me con tek rrezet e saj shi-shkaterruese
Duke drejtuar nje oborr me peshkaqene
Si me dy kosa ne hije
Me dy qepalla bloze dhe te prera
Per te njollosur dhe prere zemrat
Ti ke hyre tek une
Dhe aty ti ke vendosur nje rrjete
Me rrenje te irrituara
Qe hungerijne makuterisht
Me pasionet e saj ne territoret e saj
Dil nga zemra ime, ate qe ti e ke kthyer ne nje luledielli te verdhe te nenshtruar
Tek mendimi diellor qe dergon syri yt
Nje kokel perjetesisht e pakenaqur
Nje peshk ne shishe dhe nje cekic
I semure nga goditjet e farketarit
Pjesa 2 & 3
Poezia ‘Vetetima qe nuk ndal kurre’
Nga Miguel Hernandez
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
