Shtrije koken tende te fjetur, dashuria ime
Njerezore mbi krahun tim te pabese
Koha dhe ethet digjen larg
Bukurise individuale nga
Femijet e menduar, dhe varri
I provon femijes ate qe eshte fluturake
Por ne krahet e mi deri ne lindjen e dites
Lere te shtrihet krijesen e gjalle
Vdekatare, fajtore, por per mua teresisht te bukur
Shpirti dhe trupi nuk kane kufij
Per dashnoret teksa ata shtrihen
Mbi shpatin e saj tolerant te magjepsur
Ne deshperimin e tyre te zakonshem
Madheshtor vizioni qe dergon Venera
Te nje simpatie supernaytore
Dashurie dhe shprese universale
Teksa nje mendim abstrakt zgjohet
Mes akullnajave dhe shkembinjve
Ekstazia mishtore e heremitit
Siguri, besnikeri
Me goditjen e kalimit te mesnates
Si dridhjet e nje kambane
Dhe ngritjes se njeriut te cmendur elegant
E qara e tyre pedante e merzitshme
Cdo pellembe bregu
Per te cilat na rrefejne letrat e frikshme
Do te paguhen, por nga kjo nate
Asnje psheretime, asnje mendim
Asnje puthje e as veshtrim nuk do te humbase
E bukura, mesnata, vizioni vdesin
Lerni qe ererat e agimit qe fryejne
Butesisht rreth kokes tende enderronjese
Te tregojne nje dite me nje mireseardhje te tille
Syri dhe zemra qe troket mund te bekojne
Ta gjejne boten vdekatare te mjaftueshme
Pasditet e thata te gjejne te ushqyer
Nga fuqite e pavullnetshme
Netet e fyerjes te lene te kalosh
I vezhguar nga cdo dashuri njerezore
Poezia “Ninulle”
Nga W. H. Auden
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura nga Jenny Saville