Nje dite me te zeza bie nga kembanat
Si nje rrobe qe dridhet jete te turbullt
Eshte nje ngjyre, nje enderr
Qershish qe zhyten ne toke
Eshte nje bisht tymi qe vjen pa pushim
Per te ndryshuar ngjyren e ujit dhe te puthjeve
Une nuk e di nese ti me kupton
Kur afrohet nata
Nga lartesite
Kur poeti vetmitar ne dritare degjon
Kalin e vjeshtes teksa vrapon
Dhe friken e gjetheve te shkelura duke shushurire ne arteriet e tij
Ka dicka permbi qiej
Si gjuha e qeve te trasha
Dicka ne pasigurine e qiellit dhe te atmosferes
Gjerat kthehen ne vendin e tyre
Avokati i domosdoshem, duart, vaji, shishet
Te gjitha shenjat e jetes
Mbi te gjitha, shtreterit
Jane te mbushur me lengje te gjakshme
Njerezit depozitojne besimet e tyre ne veshe te ndyre
Vrasesit zbresin nga shkallet
Por nuk eshte kjo
Eshte galopi i vjeter
Kali i vjeshtes se vjeter
Qe dridhet dhe duron
Kali i vjeshtes se vjeter ka nje mjeker te kuqe
Dhe shkuma e frikes mbulon faqet e tij
Dhe ajri qe e ndjek ate ka formen e oqeanit
Dhe aroma e kalbur e groposur e turbullt
Cdo dite dhe ngjyra hiri zbresin nga qielli
Qe pellumbat duhet ta perhapin neper toke
Litari i endur nga harresa dhe lotet
Koha, qe ka fjetur per shume vite brenda kembanave
Gjithcka
Kostumet e vjetra te gjitha te ngrena
Grate qe shohin boren tek vjen
Lulekuqet e zeza pa te cilat nuk mund te kenaqet askush
Duke vdekur
Gjithcka bie tek keto duar qe une i ngre lart
Ne mes te shiut
Poezia “Vjeshta kthehet”
Nga Pablo Neruda
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
