(1:27)
Sa e çuditshme! Sa e çuditshme!
Këto fjalë janë skalitur në zemrën time!
A do të ishte fatkeqësi një dashuri serioze për mua?
Cili është vendimi yt, o shpirti im i shqetësuar?
Asnjë burrë s’ta ka vënë flakën ty më parë
Oh, çfarë gëzimi
Nuk e dija
Çfarë do të thoshte të të dashuronin!
A mund t’a refuzoj unë këtë në shterpësinë e çmendur
Të jetës sime?
Ah, ndoshta ai është ai që
Shpesh u gëzua teksa pikturoi shpritin tim
Vetëm mes ngazëllimit
Me ngjyrat e tij okulte
Me sa modesti dhe vigjilencë
Iu ngjit ai shkallëve të trishta
Për të ndezur një ethe të re
Duke nxitur dashurinë time!
Një dashuri e tillë
Saqë e bën të gjithë universin që të dridhet
Mistërshëm dhe me fisnikëri
Kryqëzim dhe kënaqësi e zemrës sime
Çmenduri! Ky është një delir i kotë!
E shkreta grua, e vetme, e braktisur
Në këtë shkretëtirë të pupulluar
Që quhet Paris
Çfarë shpresoj unë tani?
Çfarë duhet të bëj?
Ia kalofsh mirë!
Kridhu në vorbullën e kënaqësisë!
Ia kalofsh mirë!
Unë duhet të mbetem gjithmonë e lirë
Duke kërcyer nga një gëzim tek një tjetër
Dua që jeta ime të vazhdojë
Përgjatë rrugëve të kënaqësisë
Gjithnjë e lumtur
Mes kënaqësish të reja
Ku fluturojnë mendimet e mia
Opera ‘La traviata’, opera me tri akte nga Giuseppe Verdi, 1852.
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
