Kam nevoje per detin sepse ai me meson
Nuk e di nese mesoj muzike apo vetedije
Nese eshte nje dallge e vetme apo ekzistenca e tij vigane
Apo vetem zeri i tij i ashper apo shkelqimi i tij
Per peshqit apo anijet
Fakti eshte qe deri sa te me zere gjumi
Ne nje fare menyre magnetike
Une leviz ne universin e dallgeve
Nuk eshte vetem per guackat e copezuara
Sikur nje planet ne dritherime
Po jep shenja te vdekjes se tij graduale
Jo, une e rindertoj diten nga nje fragment
Me stalaktitet e argjendit te kripes
Dhe zotin e madh nga nje luge
Ate qe ma ka mesuar me pare, e mbaj
Ajri i saj perkedhel eren
Ujin dhe reren
Kjo duket dicka e vogel per nje njeri te ri
Qe ka ardhur ketu per te jetuar me zjarrin e vet
Megjithate, pulsi i tij qe u ngrit dhe ra ne humneren e tij
Kercellitjet e bluse se akullt
Zbehja e ngadalshme e yllit
Derdhja e embel e dallges
Duke e shkaperderdhur boren me shkumen e saj
Ajo fuqia e qete atje jashte
Sigurisht si nje gur qe shkelqen ne thellesi
Zevendesuan boten time ku po rriteshin
Brenga kokeforta
Grumbullime harresash
Dhe papritur jeta ime ndryshoi
Teksa u bera pjese e levizjes se tij te delire
Deti, nga Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti