Kur Hadesi vendosi se e dashuronte kete vajze
Ai ndertoi per te nje kopje te tokes
Cdo gje njesoj, deri tek livadhi
Por i shtoi nje shtrat
Cdo gje njesoj
Duke perfshire rrezet e diellit
Sepse do te ishte e veshtire per nje vajze te re
Qe te kalonte kaq shpejt nga drita
Ne erresire absolute
Gradualisht, mendoi ai
Ai do ta prezantonte ate me naten
Ne fillim me hijen nga valevitja e gjetheve
Me pas me henen, me pas yjet
Pastaj asnje hene, asnje yll
Le te mesohet Persefona me te ndagale
Ne fund, mendoi ai
Ajo do ta gjente ate te rehatshme
Nje replike e tokes
Me perjashtim qe ketu kishte dashuri
A nuk duan te gjithe dashuri?
Ai priti shume vite
Duke ndertuar nje bote
Duke e pare Persefonen ne livadh
Persefona, nje nuhatese, nje shijuese
Nese ke nje uri, mendoi ai
I ke te gjitha
A nuk do cdo njeri qe te ndjeje naten trupin e dashur, te qarkuar, yllin e veriut
Per te degjuar frymen e qete qe thote
Jam gjalle, qe do te thote gjithashtu se edhe ti je gjalle
Sepse me degjon mua
Ti je ketu me mua
Dhe kur njeri kthehet
Kthehet edhe tjetri
Kete ndjente ai, Perendia e erresires
Duke pare boten qe kishte ndertuar per Persefonen
Atij nuk i shkoi kurre nder mend
Se ketu nuk do te kishte aroma
Sigurisht jo me te ngrena
Faj? Tmerr? Frika e dashurise?
Keto gjera ai nuk mund t’i imagjinonte
Asnje dashnor nuk i imagjinon ato asnjehere
Ai enderron, ai mendon
Cfare ta quaj kete vend
Ne fillim ai mendon:
Ferri i ri
Me pas
Kopshti
Ne fund, ai vendos ta quaj
Vajzeria e Persefones
Nje drite e embel ngrihet siper nivelit te livadhit
Pas shtratit
Ai e merr ate ne krahet e tij
Ai deshiron qe t’i thote
Te dua
Asgje nuk mund te te lendoje
Por ai mendon
Kjo eshte nje genjeshter
Keshtu qe, ne fund ai i thote
Ti ke vdekur, asgje nuk mund te te lendoje
Qe i duket atij
Nje fillim me premtues
Me i vertete
Miti i perkushtimit, nga Louise Gluck
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Fotografia nga Alessio Bolzoni
