Ne jemi qe te gjithe enderrimtare;
Ne nuk e dime se kush jemi.
Nje makineri na ka bere;
Nje makineri e botes,
E lustruar nga nje fshikullim i embel.
Ne enderrojme;
Por ne nuk mbajme mend.
Makineria familje; gezof i erret,
Pylli i trupit te nenes;
Makineria nene;
Qyteti i bardhe brenda saj.
Dhe perpara kesaj: toke dhe uje.
Myshk mes shkembinjve,
Copeza gjethesh dhe bari.
Dhe perpara, qeliza ne nje erresire te madhe.
Dhe perpara kesaj, bota e vellosur.
Kjo eshte arsyeja perse ke lindur ti:
Per te me bere mua te heshtur.
Qeliza te nenes time dhe te atit tim,
Eshte koha juaj per t’u bere te rendesishem,
Te jeni nje kryeveper.
Une improvizoj; nuk mbaj mend kurre.
Tani eshte rradha jote qe te levizesh;
Je ti qe kerkon te dish:
Perse vuaj? Perse jam injorant?
Qeliza ne nje erresire te madhe;
Nje makineri na ka bere;
Eshte koha jote te gjesh pergjigjen, eshte koha jote te pyesesh:
per cfare jam?
Per cfare jam.
Nga Louise Gluck
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
