Mund të ndodhë që dikush
Të dëshirojë të dijë
Se si jam
Unë nuk numëroj dhimbjet e mia
Thuajse i plakur, unë jam ende i ri
Dhe i gjallë:
Pa gjemba
Nuk e kurorëzoj
Dot zemrën time
Që ka punuar kaq shumë
Apo sytë e mi
Që kanë eksploruar tokën e trishtimit
Dhe që janë kthyer të zhveshur nga dhimbja
Nga ato anije
Dhe ishuj
Por unë do t’ju them se
Në kohën kur linda unë
Njerëzimi – dua të them miqtë e mi
Dashuronin vetminë
Ajrin më të largët
Dhe dallgën ujore të sirenës
Unë u riktheva nga arqipelagët
Unë u ktheva nga jasemini
Dhe shkretëtirat
Thjesht për të qenë
Me qeniet e tjera
Dhe kur nuk isha më një hije
Dhe kur nuk po rendja më
Kur isha plotësisht njerëzor
UNË MORA NGARKESËN
E ZEMRËS NJERËZORE
Gurët e pabesë të zilisë
Dhe mosmirënjohjen e zakonshme, servile
Zotëri, kthehu tek ne
Pëshpërisin sirenat
Tek zbehesin në distancë
Bishtat e tyre të argjendtë
Godasin dhe spërkasin
Dhe presin
Detin transparent
Të kujtimeve
NËNË PERLASH DHE DRITË OQEANI
Si fruta binjakë që shndrrisin
Në dritën e një hëne dehëse
Ah, unë i mbyll sytë e mi!
DHE PËSHPËRIMAT E PARAJSËS MË GJETHOJNË
SHKOJ TEK DERA, PËR TË MARRË GJEMBAT E MI.
Odë për dhimbjet e mia, Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
