Sa e paster qe je nen driten e diellit
Apo me renien e nates
Sa triumfuese dhe e pakufishme
Orbita jote e bardhe
Dhe cerdhimi yt me buke
I larte ne atmosfere
Kurora jote me peme te zeza
E dashur
Dhe hunda jote si kafshez e vetmuar
Hunda e nje deleje te eger
Ajo arome hijeje
Dhe prej fluturimi te rrembyeshem, tiranik
Tani, cfare armesh te shkelqyera duart e mia
Sa me vlere tehu i tyre prej kockash
Dhe thonjte e zmabakte
Dhe fytyra ime
Dhe shpirti im me qira
Jane te vendosura ne qender te forcave tokesore
Sa i paster veshtrimi im prej influencash nokturne
Nje renie sysh te erret dhe nevoje te furishme
Statuja ime simetrike me kembe binjake
Ngjitet drejt yjeve te perlotur cdo mengjes
Dhe goja ime e merguar kafshon
Mishin dhe rrushin
Krahet e mia prej burri
Gjoksi im me tatuazhe
Ku zene rrenje floket si krahe kallaji
Fytyra ime e bardhe e bere per thellesite e diellit
Floket e mia te perbera nga rituale
Mineralesh te zeza
Balli im, duke penetruar si nje ere apo nje rruge
Lekura ime e nje djali te rritur
E destinuar per t’u pluguar
Syte e mi me kripe te zjarrte
Te nje bashkimi te shpejte
Gjuha ime e embel mike prej digash dhe anijesh
Dhembet e mi si fytyra e bardhe e ores
Te nje barazie sistematike
Lekura qe ben perpara meje nje zbrazeti e akullt
Dhe prapa meje rrotullohet
Dhe fluturon tek qepallat e mia
Dhe qe terhiqet prapa ne shtysat e mia me te thella
Dhe qe rritet drejt trendafilave ne gishtat e mi
Ne zinxhirin e kockave te mia
Dhe pasurine e kembeve te mia
Dhe ti, si nje muaj yjesh
Si nje puthje e fiksuar
Si nje strukture krahesh
Apo fillimi i vjeshtes
Vajze, mbrojtesja ime, amorozja ime
Drita e ben shtratin pishte qerpikeve te tu
E arte si qe dhe pellumbi i rrumbullaket
Shpesh e ben folene e tij te bardhe tek ti
E bera nga dallge shufrash dhe pincash
Molla jote e furishme e shendetshme
Shtriqet pa limit
Voza dritheruese ku degjon stomaku yt
Duart e tua bija te grurit dhe te qiellit
Sa e ngjashme je me puthjen me te gjate
Shoku i saj te ushqen
Dhe goditja e saj me qymyr te gjalle
Si valevitje flamuri
Rreh ne territorin tend
Dhe duke u ngjitur
Dhe duke u dridhur
Dhe pastaj koka jote prishet ne floke
Dhe forma e tyre si lufte
Rrathet e saj te thare
Papritur kolapsojne ne harqe lineare
Si tehu i shpates apo
Gjurmet e tymit
Poezia ‘Ne bashke’, nga Pablo Neruda
Perzgjodhi dhe perktheu – Enkeleda Suti
Piktura, 1912, Maurice Denis
