Ka varresa qe jane te vetmuara
Varre plot me kocka qe nuk leshojne asnje tingull
Zemra qe leviz neper nje tunel
Ne erresiren e saj, erresire, erresire
Si nje anije e mbytur ne vdesim duke shkuar tek vetvetja
Sikur te ishim duke u mbytur
Brenda zemrave tona
Sikur te ishim duke jetuar duke rene
Jashte nga lekura jone ne shpirt
Vdekja vjen midis te gjithave
Duke tringellusr si nje kepuce, por pa kembe ne te
Si nje kostum, por pa njeri ne te
Vjen dhe troket, duke perdorur nje unaze
por pa gur ne te
Pa gisht
Vjen dhe klith
pa nje goje
Pa gjuhe
Pa fyt
Megjithate hapat e saj mund te degjohen
Dhe veshjet e saj bejne nje tingull te heshtur, si nje peme
Nuk jam i sigurt, une kuptoj fare pak
Mezi shikoj
Por mua me duket se kenga e saj ka ngjyren e vjollcave te trishtuara
Qe jane ne shtepi ne toke
Sepse fytyra e vdekjes eshte e gjelber
Dhe shikimi qe ka vdekja eshte e gjelber
Me trishtimin penetures te nje gjetheje vjollce
Dhe ngjyren e zbehte
Te dimrit te hidheruar
Por vdekja shkon gjithashtu neper bote veshur si nje dhender
Duke mbuluar dyshemene
Duke pare per trupa te vdekur
Vdekja eshte brenda dhendrit
Dhendri eshte gjuha e vdekjes qe kerkon kufoma
Ajo eshte gjilpera e vdekjes
Qe kerkon fijen
Vdekja eshte brenda ahureve te mbyllur
Ajo e kalon jeten duke fjetur ne dysheke te ngadalte
Ne cercafe te zinj
Dhe papritur merr fryme
Ajo leshon nje tingull te vajtueshem qe fryn cercafet
Dhe shtreterit dalin per lundrim
Drejt nje porti
Ku vdekja po pret
Veshur si nje admiral
Vetem vdekja
Nga Pablo Neruda
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
