Në thellësinë e shpirtit tim është
Një këngë pa fjalë – një këngë që jeton
Në farën e zemrës sime
Ajo refuzon që të shkrihet me bojën mbi
Pergamenë; ajo e gllabëron dashurinë time
Në një mantel transparent dhe rrjedh
Por jo mbi buzët e mia
Si mund ta psherëtijë unë atë? Kam frikë se
Ajo mund të shkrihet me eterin tokësor
Kujt t’ia këndoj? Ajo gërmon
Në shtëpinë e shpirtit tim, nga frika e
Veshëve të pashpirt
Kur shikoj në sytë e mi të brendshëm
Unë shikoj hijen e hijes së saj
Kur prek majat e gishtërinjve të mi
Ndjej vibracionet e saj
Veprat e duarve të mia e vënë re
Praninë e saj duke qenë se një liqen duhet të reflektojë
Yjet e tij vezullues; lotët e mi
E tregojnë atë, si pikat e shkëlqyera të vesës
Tregojnë sekretin e trëndafilit të vyshkur
Është një këngë e kompozuar nga kënaqësia
Dhe e botuar nga heshtja
Dhe e shmangur nga britma
Dhe e palosur nga e vërteta
Dhe e përsëritur nga ëndrrat
Dhe e kuptuar nga dashuria
Dhe e fshehur nga zgjimi
Dhe e kënduar nga shpirti
Është kënga e dashurisë
Çfarë Kaini apo Esau mund ta këndojë atë?
Ai ka më shumë aroma se jasemini
Çfarë zëri mund ta skllavërojë atë?
Ajo është e lidhur me zemrën, si sekreti i një virgjëreshe
Çfarë harku muzikor mund ta dridhërojë atë?
Kush guxon që ta bashkojë hungërimën e detit
Dhe këngën e bilbilit?
Kush guxon të krahasojë vikamën e stuhisë
Me psherëtimën e një foshnjeje?
Kush goxon të flasë me zë të lartë fjalët
Që duhet t’i flasë vetëm zemra?
Cili njeri guxon të këndojë me zë
Këngën e Zotit?
Kënga e shpirtit XXII nga Kahlil Gibran
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
