Ku je, e dashura ime? A je në atë Parajsë
Të vogël, duke ujitur lulet që shikojnë përmbi ty
Siç bëjnë foshnjet mbi gjoksin e nënës së tyre?
Apo mos je në dhomën tënde ku faltorja e
Virtytit është vendosur në nderin tënd, dhe mbi të cilin
Ti ofron zemrën dhe shpirtin tënd si sakrificë?
Apo mes librave, duke kërkuar dijen njerëzore,
Ndonëse ti je e ngopur me mençuri parajsërore?
Oh shoqëruese e shpirtit tim, ku je? A mos po
Luan në tempull? Apo po thërret Natyrën në
Fushë, parajsë e ëndrrave të tua?
A mos je në kasollet e të vobektëve, duke ngushëlluar të
Zemërthyerit me ëmbëlsinë e shpirtit tënd, dhe
Duke mbushur duart e tyre me bollëkun tënd?
Ti je shpirti i Zotit kudo
Ti je më e fortë sesa epokat
A të kujtohet dita kur u takuam, kur aureola e
Shpirtit tënd na rrethoi, dhe Ëngjejt e Dashurisë
Pluskonin, duke i kënduar krenarisë së veprave të shpirtit?
A të kujtohet kur u ulëm në hijen e
Degëve, duke u strehuar nga Njerëzimi, teksa brinjët
Mbronin sekretin hyjnor të zemrës nga lëndimi?
A të kujtohen gjurmët dhe pylli ku ecëm, me duart
E bashkuara, dhe kokat tona përkulur drejt njëra-tjetrës, sikur
Po fshiheshim nga vetvetja?
Kujto orën kur të thashë lamtumirë
Dhe puthjen detare që derdhe mbi buzët e mia?
Ajo puthje më mësoi se bashkimi i buzëve në Dashuri
Tregon sekrete parajsërore të cilat gjuha nuk mund t’i shqiptojë
Ajo puthje ishte hyrja në një psherëtimë të madhe
Si fryma e Mëshirëplotit që e ktheu tokën në njeri
Ajo psherëtimë më çoi tek bota shpirtërore
Duke shpallur lavdinë e shpirtit tim, dhe atje
Ajo do të përjetësohet deri kur të takohemi sërish
Më kujtohet kur më puthe dhe më puthe
Loti duke u rrokullisur në faqet e tua, dhe më the
“Trupat tokësor shpesh duhet të ndahen për qëllime tokësore
Dhe duhet të jetojnë të ndarë, të shtyrë nga qëllime tokësore
“Por shpirti mbetet i bashkuar në mënyrë të sigurt në duart e
Dashurisë, deri sa vdekja të vijë dhe t’i marrë shpirtrat tanë të bashkuar tek Zoti
“Shko, e dashura ime; Dashuria të ka zgjedhur si delegaten e saj
Mbi të, sepse ajo është e Bukura që i ofron ndjekësve të saj
Kupën e ëmbëlsisë së jetës
Sa për krahët e mi të zbrazët, dashuria jote do të mbetet
Kujtimi yt, dasma ime e Përjetshme
Ku je tani, imja vete tjetër? A je zgjuar në
Heshtjen e natës? Lërë flladin e qashtër që të të sjellë
Ty çdo rrahje dhe dashuri të zemrës sime
A po e ledhaton fytyrën time në kujtimin tënd? Ai nuk është
Më imazhi im, sepse Dhimbja e ka hedhur
Hijen e saj mbi fytyrën time të lumtur të së shkuarës
Lotët i kanë tharë sytë e mi që reflektonin bukurinë tënde
Dhe mi kanë tharë buzët që ti i ëmbëlsoje me puthje
Ku je, e dashura ime? A i dëgjon vajtimet e mia
Nga përtej oqeanit? A e kupton nevojën time?
A e njeh ti madhështinë e durimit tim?
A ka ndonjë shpirt tjetër në ajër i aftë që të të sjellë
Ty frymën e kësaj rinie që po vdes? A ka ndonjë
Komunikim sekret ndërmjet ëngjëjve që do të ta sjellin ty rënkimin tim?
Ku je ylli im i bukur? Errësira e jetës
Është derdhur mbi gjoksin tim; dhimbja më ka pushtuar
Lundroje buzëqeshjen tënde në ajër; ajo do të arrijë tek unë dhe do të më gjallërojë
Frymoje aromën tënde në ajër; ajo do të më mbajë
Ku je e dashura ime ?
Oh, sa e madhërishme që është Dashuria
Dhe sa i vogël që jam unë
Thirrja e një të dashuruari XXVII nga Kahlil Gibran
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura, Kofshe kozmike mbi pelhure me lule, nga @tuna.brush
