Jam i lumtur qe mbaroi dhe qe zgjati kaq pak.
Shtate jave madheri.
Por per ata qe i jetuan u duken si nje perjetesi.
Bota qe na rrethon eshte e patolerueshme, meskine. Njerezit enderrojne sigurine materiale e asgje me shume. Dhe jane te gashtem te humbasin jeten per ta arritur. Une dua te jem i lire. I lire per ta kerkuar lumturine tek e pamundura. Une nuk jam nje frikacak. E urrej genjeshtren dhe dua te jetoj gjithmone ne te verteten.
Madheria juaj thote se kerkon te jetoje ne te verteten. Por une mendoj se ju deshironit te thoni se kerkoni te jetoni si nje njeri i lire sipas instikteve dhe shijeve tuaja, pa hipokrizi dhe genjeshtra. A nuk eshte keshtu?
E verteta sipas meje nuk ka te beje fare me kerkimin e kesaj se pamundure. Nje privilegj i te pakteve nuk ka asgje te perbashket me lirine e vertete dhe autentike. Ajo liri qe u perket te gjithe njerezve dhe qe secili prej nesh ka te drejte ta kete. Jetojme ne nje bote pa te pafajshem.
Nese mendon se do e gjeni lirine jashte ligjeve te njeriut…kush e do me te vertete jeten madheri nuk mund t’ia lejoje vetes kerkimin e se pamundures. Por duhet te luaje me nje kujdes te pafundme. Edhe per nje sovran sepse edhe fuqia qe ka nje sovran eshte pjese e kufijve njerezore ku ai vete ben pjese. Kush mund t’ju ndjeke jashte atyre kufijve? Kush? Si ka mundesi qe nje njeri kaq i ri qe e ka gjithe jeten perpara nuk ka gjetur nje arsyetim tjeter per ekzistencen e vet? Edhe pse nje arsyetim ekstremisht i veshtire sepse eshte arsyeja e njerezve te thjeshte qe pranojne mediokritetin. Sigurisht qe duhet shume guxim per te pranuar mediokritetin per ate qe ndjek idealet sublime qe nuk jane te kesaj bote. Por eshte e vetmja shprese per te shpetuar nga nje vetmi e cila nund te jete permbytese..
Helmut Berger ne rolin Ludwig, 1972, regjia Luchino Visconti
